Θα ήθελα εδώ να διαχωρίσω λίγο τη θέση μου από τον φίλο και συνblogger Περικλή.Συμφωνώ απόλυτα όσον αφορά την ποδοσφαιρική αξία και του Έκι και του Λουτσιάν.
Όταν δεν έπαιζαν σε πονούσαν τα μάτια να βλέπεις τον Παναθηναϊκό! Ενώ αντίθετα η παρουσία τους, οι εμπνεύσεις τους και η δυνατότητά τους να προσφέρουν το μη αναμενόμενο στην ανάπτυξη του παιχνιδιού ήταν βάλσαμο για την ομάδα.
Όμως σχετικά με την προσαρμογή τους και την ένταξή τους στην ομάδα αποτελούν ξεχωριστές περιπτώσεις. Ο Λουτσιάν αποτελεί για τον πολύ κόσμο ένα μυστήριο. Τα ρεπορτάζ, οι φήμες, οι διαδόσεις και η εικόνα του μες στο γήπεδο συνθέτουν ένα παζλ ακατανόητο που μόνο όταν αποκαλυφθεί όλο θα μπορέσουμε να καταλήξουμε σε ασφαλή συμπεράσματα.
Ο Έκι όμως είναι άλλη περίπτωση. Ο Έκι αγαπήθηκε από τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Διαφωνώ ότι τον έβρισαν. Ήταν πολύ ελάχιστες οι φωνές εις βάρος του. Τον αγάπησαν για το ταλέντο και για το πάθος του. Γιατί έβγαινε μπροστά για την ομάδα. Όμως αυτό το πάθος του όταν δεν αφορούσε την ομάδα γίνονταν εγωισμός. Γίνονταν εριστικότητα και αδικία. Έχει καβγαδίσει με τόσους συμπαίκτες του, σε κάθε σεζόν και με κάθε απίθανη αφορμή που τελικά αποτέλεσε παράγοντα αναστάτωσης και ανατροπής της πορείας της ομάδας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η φετινή σεζόν που η επιστροφή του σε αγωνιστική φόρμα και η τεράστια αξία του "θόλωσαν" το πλάνο του Πεσέιρο. Για να τον χωρέσει στην ομάδα άλλαξε αγωνιστική φιλοσοφία, διέταξε φουλ επίθεση, αγνόησε δικούς του βασικούς πειθαρχικούς κανόνες αφήνοντάς τον ατιμώρητο με τα γνωστά αποτελέσματα αποσυντονισμού και αποπροσανατολισμού της ομάδας και φυσικά την απώλεια του πρωταθλήματος.
Γιατί ο Έκι είναι παίχτης που η παρουσία του μπορεί να μεταμορφώσει οποιαδήποτε ομάδα. Ο φετινός όμως Παναθηναϊκός μπορούσε να πάρει τον τίτλο χωρίς τον Έκι. Αρκεί να συνέχιζε να παίζει αυτό το σφιχτό, μυαλωμένο και σίγουρο τσουκου-τσούκου μπολ που σε κανένα μας δεν αρέσει. Και το καλοκαίρι σε μια έτοιμη ομάδα που ξέρει να αμύνεται και να κοντρολάρει το παιχνίδι να έμπαινε και ο Έκι και να την απογείωνε. Όμως η βιασύνη, η πίεση, η ανυπομονησία και η αυταρέσκεια του Έκι δεν την βοήθησαν. Ο Έκι ήταν (μαζί με άλλα) το μπαχαρικό που χάλασε τη συνταγή.
Και εδώ διαφωνώ με τον Πέρρυ. Δεν είναι ο Παναθηναϊκός υποχρεωμένος να "νταντέψει" κανέναν. Όσοι έχουν παίξει στον ΠΑΟ ξέρουν ότι είναι ένας από τους ελάχιστους συλλόγους που είναι τόσο εντάξει απέναντι στους ποδοσφαιριστές του. Απέχει από τους τίτλους και τις διακρίσεις τόσα χρόνια και αυτοί είναι στο απυρόβλητο. Δεν ακούγεται τίποτα εις βάρος τους.
Δεν τους ζητήθηκε καμία μείωση αποδοχών. Κανένα πρόστιμο. Καμία έκπτωση στα δικαιώματά τους. Ειδικά για τον Έκι η συμπεριφορά της ΠΑΕ δεν ήταν απλά άψογη. Θα τη χαρακτήριζα προνομιακή! Πλήρης στήριξη στα δύο τελευταία χρόνια της απουσίας του. Ανοχή στις παραξενιές του. Δηλώσεις που ανανεώνουν την αυτοπεποίθησή του ("δυό Ριβάλντο ο Έκι"). Ατιμωρησία Όμως μέχρι ενός ορίου!
Δεν θα γίνει ο κάθε προπονητής ψυχολόγος και θεραπευτής του Έκι. Φυσικά και όταν ένα μέλος της ομάδας έχει κάποιο πρόβλημα όλοι πρέπει να σκύψουν πάνω του και να τον βοηθήσουν. Όμως ο Έκι δεν είχε απλά πρόβλημα. Τελευταία ήταν πρόβλημα. Αν νιώθει τόσο μεγάλος, μεγαλύτερος από την ομάδα και την ηρεμία της. Αν νομίζει ότι γίνεται ηγέτης "σβερκώνοντας" τους συμπαίκτες του και ακυρώνοντας τον εκάστοτε προπονητή του. Αν νομίζει ότι έχει μονιμότητα δημοσίου υπαλλήλου στον Παναθηναϊκό τότε έχει γελαστεί πολύ άσχημα. Και είναι σωστή κίνηση ότι του έδειξαν την πόρτα της εξόδου. Μόνο που έπρεπε πολύ νωρίτερα, να είχε μπει ο Τζίγγερ, ή ο Βέλιτς ή ο Πεσέιρο στα αποδυτήρια και να κρεμάσει το δελτίο του στον τοίχο προϊδεάζοντάς τον έτσι για τις συνέπειες της συμπεριφοράς του. Ίσως τότε το κέρδος να ήταν η ηρεμία της ομάδας και κυρίως η αξιοποίηση του παικταρά Έκι.
Τελικά, ένα από τα πράγματα που ιστορικά μας διαχωρίζει από τους γαύρους είναι η ποιότητα των παικτών μας. Και σαν ποδοσφαιριστών αλλά κυρίως σαν ανθρώπων. Η ομάδα του Παναθηναϊκού αποτελούνταν πάντα (κατά κύριο λόγο) από "καλά παιδιά". Δεν ήταν ποτέ συμμορία. Δεν ήταν ποτέ αντιαθλητική. Δεν ήταν ποτέ βρώμικη Ούτε αλαζονική. Στην ομάδα μας δεν υπήρχαν κλίκες Ελλήνων-ξένων, προεδρικών, Και μπορεί αυτό να μην μας βγήκε πάντα σε καλό και κάποιες ο λιμανίσιος τσαμπουκάς να υπερίσχυσε της ποδοσφαιρικής αξίας (βλέπε Ριζούπολη) αλλά μας εκφράζει. Και αυτόν τον χαρακτήρα θέλουμε να τον διατηρήσουμε. Ακόμα και αν θα πρέπει να χάσουμε ένα τέτοιο μπαλαδόρο όπως ο Έκι που τόσο αγαπήσαμε...
Υ.Γ. Απολαύστε το βίντεο στο τέλος του μπλογκ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου