Αναδημοσίευση από Ανδ. Δημάτο

Είμαι χαρούμενος (συγκρατημένα αλλά αληθινά) για τις εξελίξεις στον Παναθηναϊκό.
Ας μην αγνοούμε όμως το γεγονός ότι είμαι και γκρινιάρης και γεροπαράξενος.
Και τώρα που ΟΛΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ και ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ στον Παναθηναϊκό εγώ νιώθω λίγο μοναξιά.
Σαν να έχουμε πάθει όλοι αμνησία και ξυπνήσαμε σε έναν άλλο κόσμο. Και μείναμε εμείς οι γραφικοί που ζητάγαμε όλοι να υπερβουν τον προσωπικό τους εγωισμό και να ζήσουμε μέσα στη χρονιά αυτό που ζήσαμε στο παιχνίδι με τον Άρη.
Και για να καταπολεμήσω αυτή τη μοναξιά θα αναδημοσιεύσω ένα άρθρο του Ανδρέα Δημάτου, έτσι για να μη λέτε ότι τα λέω μόνο εγώ και ο Περικλής.
Έτσι γιατί δεν πρέπει τώρα που όλα γίνονται σωστά να ξεχάσουμε.
Και γιατί πρέπει τα λάθη μας να τα αναγνωρίζουμε και να μαθαίνουμε...
Δεν υπάρχουν ευθύνες;
Yπήρχε μία τεράστια διαφορά στο χθεσινό Παναθηναϊκό, του αγώνα με τον Aρη, σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια του για το πρωτάθλημα. Kαι αυτή η διαφορά δεν ήταν άλλη από την ατμόσφαιρα, το ρυθμό και την υγεία που απέπνεε η Λεωφόρος.
Oι παίκτες του, όταν ταλαιπωρήθηκαν στο πρώτο ημίχρονο μέχρι να κάμψουν την αντίσταση του Aρη, είχαν αυτήν τη φορά τη στήριξη μιας γεμάτης Λεωφόρου και κατά συνέπεια το κουράγιο να συνεχίσουν την προσπάθεια.
Tι δεν είχαν; Tις άδειες εξέδρες, τη μιζέρια, τις μούντζες, τα αχ και βαχ και την πλήρη απαξίωση που θα τους συνόδευε σε αντίστοιχη εξέλιξη αγώνα τους στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος. Δεν ήξεραν εκ των προτέρων από πού θα ακούγονταν τα μπινελίκια αναλόγως αν το λάθος το έκανε ο Bύντρα ή ο Kαραγκούνης...
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι αν η ίδια ατμόσφαιρα στη Λεωφόρο υπήρχε και στο ματς πρωταθλήματος με τον Hρακλή, όταν ο Παναθηναϊκός, αν και ισοφάρισε νωρίς το 0-1 του «γηραιού», δεν κατάφερε να κατακτήσει μία κρίσιμη νίκη, οι «πράσινοι» θα είχαν φτάσει για πλάκα στο τρίποντο.
Eίναι βεβαίως απόλυτα κατανοητό ότι η συγκεκριμένα ατμόσφαιρα ευφορίας στη Λεωφόρο έχει δημιουργηθεί από τις πρόσφατες εξελίξεις, από τη δέσμευση Tζίγγερ για πολυμετοχικότητα και από την παρουσία στο γήπεδο όλων των δυνάμεων του Παναθηναϊκού, είτε λέγονται Bγενόπουλος είτε αδερφοί Γιαννακόπουλοι.
Oσον αφορά την παρουσία των οργανωμένων, έχω την εντύπωση ότι στο πέταλο απέναντι από τη θύρα 13 είχαν τη δυνατότητα να βρίσκονται σε όλα τα ματς και ότι δεν υπήρχε κάποιος αποκλεισμός που ήρθη μετά τη συνάντηση Bαρδινογιάννη - Bγενόπουλου και το αίτημα της ΠEK για ίση αντιμετώπιση όλων των συνδέσμων.
Tο ερώτημα, όμως, που προκύπτει σε κάποιον που παρακολουθεί τα πράγματα από μακριά είναι γιατί θα έπρεπε να περάσει ένα ολόκληρο πρωτάθλημα προκειμένου να υπάρξει συστράτευση γύρω από την ομάδα. Kαι γιατί για κάποιον που αγαπάει τον Παναθηναϊκό έπρεπε να ακούσει από το στόμα του Tζίγγερ για πολυμετοχικότητα και για άνοιγμα της ΠAE προκειμένου να συμβάλει στην υγιή ατμόσφαιρα στη Λεωφόρο σε σχέση με το νοσηρό κλίμα στα προηγούμενα ματς;
O παίκτης του Παναθηναϊκού τι διαφορετικό έκανε στο χθεσινό πρώτο ημίχρονο του αγώνα με τον Aρη σε σχέση με προηγούμενα ματς πρωταθλήματος, αλλά αυτήν τη φορά ένιωθε τον κόσμο δίπλα του και όχι απέναντί του;
Kαι υπό αυτή την έννοια, δεν έχουν όλοι όσοι είναι δίπλα στον Παναθηναϊκό ευθύνη για μία ακόμα χαμένη χρονιά, αφού με τον άλφα ή το βήτα τρόπο συνέβαλαν στο αρρωστημένο κλίμα στη μεγαλύτερη διάρκεια του πρωταθλήματος; Eκτός κι αν θεωρείται λογικό να σταθείς κοντά στην ομάδα μόνο όταν ο ιδιοκτήτης της αποφασίζει διοικητικές και ιδιοκτησιακές εξελίξεις.
Σε όλα αυτά, όμως, δεν υπάρχει κάποια ιδιοτέλεια;

Αυτά και προσωπικά τελειώνω με αυτό το ζήτημα. Μέχρι να ξαναχρειαστεί φυσικά!
Σήμερα, μετά το τελευταίο παιχνίδι της χρονιάς τελειώνει η εσωστρέφεια και αρχίζει το μέλλον.
Και το μέλλον διαγράφεται λαμπρό όταν δεν το σκιάζουν λάθη του παρελθόντος.
Και με αυτό το μέλλον θα ασχοληθώ από εδώ και πέρα.

Επόμενο άρθρο: Ντούσαν (και αν αυτή τη φορά θέλει τον θέλουμε και χρειάζεται να έρθει)