Σωτήρη, βάλε γρήγορα (έστω και τα κόκκινα) παπούτσια....

Μέσα σε όλα τα σημαντικά που συμβαίνουν αυτή την περίοδο στην ομάδα μας. Σε πολυμετοχικότητες και αναζητήσεις παιχτών και προπονητών, σε αποχωρίσεις και προτάσεις μανατζερ που θα συνθέσουν την εικόνα του νέου Παναθηναϊκού, ξεχώρισα μια είδηση που μάλλον θα περάσει στα ψιλά. Την επιστροφή του Σωτήρη Λεοντίου.

Αναδημοσιεύω από Εξέδρα των Σπόρ:

Επειτα από μήνες σκληρής δουλειάς ο μέσος του Τριφυλλιού νιώθει ξανά δυνατός και έτοιμος να επιστρέψει στα γήπεδα

Γιώργος Σπανουδάκης

Παρών και «σιδερένιος» 31-05-2008

Τα δύσκολα είναι για τους δυνατούς και ο Σωτήρης Λεοντίου εδώ και εννέα μήνες έχει βάλει το δικό του στοίχημα. Ο σοβαρός τραυματισμός στο γόνατο στην πρεμιέρα του περσινού πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό στο «Απ. Νικολαΐδης» στις 2 Σεπτεμβρίου είχε φέρει μαύρες σκέψεις στον 24χρονο μέσο. Οπως και σε όλους όσοι είχαν δει το στιγμιότυπο της σύγκρουσης με τον Λούα Λούα και της πτώσης του στο έδαφος.

Οι πρώτες εκτιμήσεις τον ήθελαν να χάνει όλη τη σεζόν, ενώ αρκετοί ήταν που σήκωναν τα χέρια ψηλά, λέγοντας ότι ανάλογος τραυματισμός δεν είχε ξανασυμβεί σε Ελληνα ποδοσφαιριστή! Οπότε, δεν μπορούσε να γίνει ασφαλή πρόβλεψη ούτε για την επιστροφή του ούτε για την κατάσταση που θα γύριζε στα γήπεδα.

Το ιατρικό ανακοινωθέν και όσοι μόνο το είχαν… διαβάσει είχαν μελαγχολήσει, καθώς ανέφερε: α) ρήξη οπισθίου χιαστού, β) ρήξη έξω πλαγίου συνδέσμου, γ) ρήξη ιγνυακού τένοντα, δ) ρήξη οπισθίου θυλάκου και ε) ρήξη έσω και έξω μηνίσκου του αριστερού γονάτου.

Επειτα από μήνες σκληρής δουλειάς και δύο επισκέψεις σε κέντρο αποθεραπείας στο εξωτερικό, ο μέσος του Τριφυλλιού νιώθει ξανά δυνατός και έτοιμος να επιστρέψει στα γήπεδα.

Η επιστροφή του στην Ελλάδα, από το Βέλγιο, προσδιορίζεται για το τέλος Ιουνίου και σύμφωνα με την άποψη των φυσικοθεραπευτών που τον παρακολουθούν θα είναι έτοιμος να μπει στην προετοιμασία του Παναθηναϊκού!

Φυσικά, αυτή η εξέλιξη έχει χαροποιήσει τα μέγιστα τον 24χρονο άσο, ξεχνώντας τα… κιλά ιδρώτα που ρίχνει καθημερινά στις προπονήσεις (στο γήπεδο, στην άμμο και στο τραμπολίνο), που φτάνουν τις 5 και 6 ώρες.

Γιατί πέρα από μυθικές προτάσεις για παιχταράδες (που μακάρι να έρθουν) και σχέδια για γιγάντωση της ομάδας, η ουσία, ο πυρήνας του ποδοσφαίρου, ο λόγος που αυτό το άθλημα είναι τόσο αγαπητό είναι οι προσωπικές ιστορίες, ο ατομικός αγώνας του παίχτη να προετοιμαστεί, να βρεθεί στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, ξεπερνώντας ακόμα και τόσο σοβαρούς τραυματισμούς και να ενταχθεί στο σύνολο. Για τη χαρά του παιχνιδιού. Για την ομάδα.
Αυτά τα κοντινά πλάνα σε πρόσωπα που πανηγυρίζουν, που δακρύζουν, που πονάνε είναι οι εικόνες που κλείνοντας τα μάτια έρχονται πρώτες στο νου. Το χαμένο πέναλτι, ο διονυσιακός πανηγυρισμός του γκολ, ο ζωγραφισμένος πόνος του τραυματισμού, το δάκρυ του ηττημένου στην απονομή, το κύπελλο στα χέρια του νικητή...