Να (ξανά) γίνουμε μεγάλη ομάδα..

Ο Παναθηναϊκός (και) φέτος βρέθηκε σε αρκετά παιχνίδια με την πλάτη στον τοίχο, απέναντι σε ομάδες που τις "είχε" και κάπου στράβωσαν στην πορεία. Με Αστέρα, Πανιώνιο, ΑΕΚ, Ξάνθη, ΟΦΗ έξω αλλά και με Ηρακλή μέσα.Σε όλα αυτα τα παιχνίδια δεχτήκαμε πρώτοι γκολ. Ενώ και με τη Λάρισα έξω αν και προηγηθήκαμε βρεθήκαμε πίσω νωρίς στο Β' ημίχρονο. Επιπλέον με την Ξάνθη μέσα δεν καταφέραμε καν να ανοίξουμε το σκορ. Κανένα από αυτά τα παιχνίδια δεν καταφέραμε να το γυρίσουμε. Το χειρότερο είναι ότι στα περισσότερα παιχνίδια η ομάδα μετά το γκολ που δέχτηκε ξύπνησε, προσπάθησε, πάλεψε. Κάτι που δείχνει πως είχε τη δυνατότητα να κερδίσει τους βαθμούς αν εμφανιζόταν πιο σοβαρή από το ξεκίνημα.

Αυτό το συναίσθημα μετά τα παιχνίδια που χάθηκαν στην ουσία τζάμπα είναι το χειρότερο που νοιώθουμε εμείς που πονάμε την ομάδα. Κατά τη γνώμη μου εκεί φαίνονται οι μεγάλες ομάδες. Είναι αλήθεια οτι άλλες χρονιές όταν η ομάδα βρισκόταν πίσω στο σκορ είχαμε πάντα την πίστη ότι θα το γυρίσει το παιχνίδι. Τώρα πια, κακά τα ψέμματα, όλοι το ξέρουμε ότι θα μας βγεί η ψυχή μέχρι να τελειώσει το ματς. Φέτος καταφέραμε να γυρίσουμε μόνο το ματς με τον Πανιώνιο στη Λεωφόρο.Πήραμε το Χ με Λάρισα, ΑΕΚ έξω και Ηρακλή μέσα ενώ κερδίσαμε αφού προσωρινά είχαμε ισοφαριστεί, τον ΟΦΗ και τον Πανιώνιο στο τελευταίο παιχνίδι με τα δυο γκολ του τουρίστα, όπως μας τον σύστησαν οι πράσινες καρδιές. Με λίγη τύχη θα είχαμε κάνει και το διπλό απέναντι στον θρηνούλη. Οι μεγάλες ομάδες ή τα γυρίζουν αυτά τα παιχνίδια ή δεν αφήνουν τον αντίπαλο ούτε καν να σκεφτεί ότι μπορεί να κόψει βαθμούς. Εκεί πρέπει να δουλέψει η ομάδα. Στη νοοτροπία του νικητή.

Όσοι έχουμε παίξει μπάλα,έστω και στις αλάνες ή στο σχολείο μετά το πρώτο τέταρτο καταλαβαίνουμε αν "έχουμε" τον αντίπαλο ή όχι, όπως και καταλαβαίνουμε αν μας έχουν υποτιμήσει ή υπερτιμήσει. Μια ομάδα που βλέπει έναν Παναθηναϊκό να σκορπίζει σχεδόν σε κάθε παιχνίδι ένα ημίχρονο και μετά να παλεύει για τη νίκη είναι λογικό να ελπίζει. Και αν το πιστεύεις δε θέλει και πολύ. Θυμηθείτε μόνο σε πόσα παιχνίδια χαραμίσαμε ένα ολόκληρο ημίχρονο και μετά βρίζαμε που οι αντίπαλοι κέρδιζαν όλες τις κόντρες και έκαναν ευκαιρίες απο το πουθενά.

Μακάρι να συνεχίσει έτσι η ομάδα όπως ακριβώς έκανε στα δυο τελευταία παιχνίδια. Στο πρώτο έκοψε τον αέρα στην ΑΕΚ από την αρχή και στο δεύτερο αμέσως μετά την ισοφάριση σε δέκα λεπτά έκανε δυο καθαρές φάσεις και ένα γκολ που έκρινε τον νικητή. Και αν δε σας φαίνεται βήμα προόδου προσπαθήστε να θυμηθείτε πόσες φορές το έχει κάνει τα τελευταία χρόνια. Τρία παιχνίδια μένουν. Πρέπει να θέλουμε την έξοδο στους προκριματικούς του Champions' League και για την εικόνα της ομάδας στο εξωτερικό αλλά και για να γεμίσει και άλλο το ήδη αθλητικά φορτωμένο καλοκαίρι..