Άσε με να παραμυθιαστώ..

Άκουσα με μεγάλη προσοχή την Τετάρτη τις δηλώσεις Τζίγγερ, Βγενόπουλου, και Γιαννακόπουλου. Μετά απορροφήθηκα και εγώ από το θέμα με το Μπάγιεβιτς και την γελοία κατάληξη που είχε (και όχι, δεν θα σχολιάσω, δεν θα του κάνω τη χάρη να του αφιερώσω ούτε ένα λεπτό ακόμα). Και δεν σχολίασα ούτε και τις (σημαντικές κατά τη γνώμη μου ανανεώσεις Δημούτσου και Σιμάο- και Νίλσον δευτερευόντως). Γυρίζει όμως ακόμα και σήμερα στο μυαλό μου μια φράση του Βγενό.
"Θα μας πει ο προπονητής ποιούς θέλει και θα τους πάρουμε"
Δεν ξέρω γιατί αλλά μου έκανε τεράστιο κλικ. Σκάλωσα. Ίσως επειδή προέρχομαι από μια κλασσική μικροαστική ελληνική οικογένεια. Ίσως επειδή έχω μάθει ότι τα όνειρα δεν μπορεί να πραγματοποιούνται τόσο απλά και το κάθετι έχει ένα κόστος που πρέπει να υπολογίσουμε καλά . Ίσως φταίνε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου...(που θα έλεγε και ο Σπύρος στους Απαράδεκτούς...)
Όμως αυτή η φράση είναι βάλσαμο για μένα. Απλά επιλέγεις τί θες και το αποκτάς.
Τόσο απλά. Δεν παραγνωρίζω τους κινδύνους που κρύβει. Δεν αμφιβάλλω ότι θα υπάρξει και σπατάλη, υπερκοστολόγηση και αγορά παλτών σε τιμή γούνας βιζόν! Αλλά κουράστηκα λίγο. Και όχι τόσο από τη διαχείριση από τον Τζίγγερ. Αλλά από τη ζωή μου. Που μάλλον μοιάζει με τη ζωή σου. Πάω σε εστιατόριο και κοιτάω πρώτα τις τιμές και μετά τα φαγητά. Εκνευρίζομαι όταν στις βιτρίνες τα προϊόντα δεν έχουν ταμπελάκια με τιμές. Ρωτάω πάντα "πόσο κάνει αυτό;" πριν καν αρχίσει να μου αρέσει. Το ξέρω ότι λίγο πολύ όλοι έτσι κάνουμε.
Και έρχεται κάποιος και μου λέει. Πες μου ποιον θες και θα στον φέρω. Δηλαδή όχι σε μένα, στον προπονητή. Αλλά λέμε τώρα.
Για την ομάδα μου, την καψούρα μου τη μεγάλη, κάποιος μου λέει πως όποιον θες, θα τον έχεις. Μη σε νοιάζει πόσο κάνει. Νιώθω σαν ένα τζίνι να με επισκέπτεται και να μου προσφέρει όσες ευχές θέλω.
Ξέρω ότι είναι κακό να παραμυθιάζομαι. Υπάρχουν παίχτες (που θα έλεγα κλείνοντας τα μάτια και χαμογελώντας αμήχανα) που όσα και να τους δώσεις δεν θα έρθουν.
Ξέρω ότι οι ομάδες δεν χτίζονται μόνο με χρήματα. Τη μεικτή κόσμου να μπορούσαμε να πάρουμε δε θα ήταν εγγύηση επιτυχίας.
Δεν ξεχνάω ποιος είναι ο επιχειρηματίας Βγενόπουλος, Τζίγγερ, Πατέρας, Γιαννακόπουλος και το πόσο κοινωνικά αντίθετοι είμαστε. Το κεφάλαιο δε μπορεί να κάνει χάρες στο λαουτζίκο (που θα λεγε και ο παππούς). Δεν γίναμε και κολλητοί επειδή εγώ πονάω για μια ομάδα και ο άλλος 'κονομάει απο την αγάπη μου αυτή. Έστω και αν προσωπικά μπορεί να του αρέσει και εκείνου το τριφύλλι.
Αλλά δικαιούμαι και εγώ για λίγο να παραμυθιαστώ. Να νιώσω πως είναι να αγοράζεις ότι θέλεις. Όσο και αν έχει.
Αυτή η μεταγραφική περίοδος προσφέρεται για όνειρα. Δεν θέλω πολλά, 3 παίκτες, έναν στον άξονα για κάθε γραμμή. 3 παικταράδες όμως,ε; Από αυτούς τους "όσο και να χει". Από αυτούς που θα γεμίσουν το ΟΑΚΑ και δεν θα προλάβω να πάρω ούτε διαρκείας. Και γρήγορα παρακαλώ...