Σε στάση αναμονής..

Σιγά σιγά όλα μοιάζουν έτοιμα. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα έχει κλείσει και ο προπονητής όπως μαθαίνουμε. Είμαστε έτοιμοι. Με τη λαχτάρα να δούμε ξανά τον Παναθηναϊκό μας να μεγαλουργεί. Οι προσδοκίες μεγάλες, ο χορός των εκατομμυρίων που ακούμε μας φέρνει ζάλη και απλά περιμένουμε το πρώτα ονόματα. Σίγουρα όλοι πιάνουμε τον εαυτό μας κάποιες στιγμές να μονολογούμε "καλά έτσι και έρθει αυτός θα τα σαρώσουμε όλα", "έτσι και έρθει ο άλλος θα δούμε μεγάλη μπάλα". Παρέα θα μας κρατάει και εκείνη η ελπίδα που έχουμε κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε ότι όταν ξυπνήσουμε ήδη μπορεί να έχει κλείσει κάποιος παικταράς. Αυτό το καλοκαίρι θα είναι διαφορετικό απο κάθε άλλο. Φέτος όποιο όνομα κι αν ακουστεί θα έχουμε μια μικρή ελπίδα ότι ίσως και να κλείσει, χωρίς εκείνο το "σιγά μην έρθει" να ακολουθεί κάθε παικταρά που ακούμε ότι μπορεί να έρθει.

Η διαφορά στην ομάδα φέτος δεν είναι τα περισσότερα χρήματα που ακούγεται ότι θα μπούν ούτε ακόμα και το δελεαστικό champions' league. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι μετά απο πολλά χρόνια η ομάδα δείχνει να αποκτα μια νέα δυναμική, δείχνει να έχει όραμα για πραγματικά μεγάλα πράγματα. Συν τοις άλλοις δε χρειάζεται να έρθουν δέκα δώδεκα παίχτες όπως τα άλλα χρονια. Τρείς ή τέσσερις μεταγραφές χρειάζονται. Πραγματικά κάλές μεταγραφές όμως. Ένας ψηλός επιθετικός περιοχής, ένας δημιουργικός παίχτης στα χαφ, ένας δυνατός κεντρικός αμυντικός πρέπει να είναι οι πρώτες επιλογές.

Είμαστε όλοι έτοιμοι να παραμυθιαστούμε, να ονειρευτούμε ότι θα έρθουν οι καλύτεροι. Είμαστε επίσης έτοιμοι να ακούσουμε πόσο μεγάλος παίκτης είναι ο Βύντρα και γιατί θα φύγει, από όλους αυτούς που τον έβριζαν. Είμαστε έτοιμοι για οτιδήποτε αφορά τη μεγάλη μας αγάπη. Απλά περιμένουμε με αγωνία την πρώτη καλή είδηση, τα πρώτα ονόματα...